فضائل الذكر
از ابن مسعود رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لَقِيْتُ إبْرَاهِيمَ لَيلَةَ أُسْرِيَ بِي، فَقَالَ: يَا مُحَمّدُ أقْرِئْ أُمَّتَكَ مِنِّي السَّلاَمَ، وَأَخْبِرْهُمْ أنَّ الجَنَّةَ طَيَّبَةُ التُّرْبَةِ، عَذْبَةُ الماءِ، وأنَّهَا قِيعَانٌ وأنَّ غِرَاسَهَا: سُبْحَانَ اللهِ، والحَمْدُ للهِ، وَلا إلهَ إِلا اللهُ، واللهُ أكْبَرُ»: «شبی که مرا به آسمان ها بردند، ابراهيم - عليه السلام - را ديدم که به من گفت: ای محمد، از طرف من به امتت سلام برسان و به آنها خبر بده که بهشت خاکی پاکيزه و آبی گوارا دارد و زمينی هموار و حاصلخيز است که نهال ها و کاشته هايش سُبْحَانَ اللهِ، والحَمْدُ للهِ، وَلا إلهَ إِلا اللهُ، واللهُ أكْبَرُ می باشد».
عن ابن مسعود -رضي الله عنه- مرفوعاً: «لَقِيْتُ إبراهيم ليلة أُسْرِيَ بي، فقال: يا محمد أقْرِىء أُمَّتَكَ مِنِّي السَّلام، وأَخْبِرْهُم أن الجنَّة طَيّبَةُ التُّربَة، عَذْبَةُ الماء، وأنها قِيعَانٌ وأن غِراسَها: سُبْحَان الله، والحمد لله، ولا إله إلا الله، والله أكبر».
شرح الحديث :
رسول الله صلی الله علیه وسلم خبر می دهد که در شب اسرا و معراج با ابراهیم علیه السلام ملاقات داشته و ابراهیم علیه السلام به ایشان سفارش نموده به امتش سلام برساند و در ادامه خبر داده که بهشت خاکی پاکیزه دارد؛ چنانکه در احادیث دیگر آمده، خاک آن از زعفران است. این توصیف در روایت ترمذی آمده که وقتی صحابه رضی الله عنهم از رسول الله صلی الله علیه وسلم در مورد بهشت سوال می کنند، در بخشی از توصیف بهشت می فرماید: «وَتُرْبَتُهَا الزَّعْفَرَانُ»: «و خاک آن از زعفران است». و در روایت احمد آمده است: «وَتُرْبَتُهَا الْوَرْسُ وَالزَّعْفَرَانُ»: «و خاک آن از ورس (گیاهی زرد رنگ و خوشبو) و زعفران است». در ادامه ابراهیم علیه السلام در توصیف بهشت می فرماید: «آب آن گواراست». یعنی شیرین است چنانکه الله متعال می فرماید: «أَنْهَارٌ مِّن مَّاء غَيْرِ آسِنٍ» [محمد: 15] «جویبارهایی از آبی كه مایه ی لذتِ نوشندگان است». یعنی آغشته به نمک و هیچ چیز دیگری نیست. وقتی خاک بهشت چنین پاک باشد و آب آن چنان گوارا، طبعا نهال ها و کاشته هایش بهترین خواهد بود، به ویژه زمانی که با کلماتی پاکیزه و باقیات الصالحات شکل بگیرند. در ادامه می فرماید: «وأنَّهَا قِيعَانٌ»؛ قیعان جمع «قاع» به معنای مکان وسیع و همواری از زمین است. «وأنَّ غِرَاسَهَا» یعنی آنچه در این زمین وسیع و هموار کاشته می شود «سُبْحَانَ اللهِ، والحَمْدُ للهِ، وَلا إلهَ إِلا اللهُ، واللهُ أكْبَرُ می باشد». یعنی کاشته های آن کلمات پاکی چون تسبیح و تحمید و تهلیل هستند؛ بنابراین هرکس که سبحان الله یا الحمدلله یا لا اله الا الله می گوید، نخلی در بهشت برای او کاشته می شود.