السياسة الشرعية
از معقل بن یسار رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مَا مِن عَبدٍ يسترعِيهِ اللَّه رعيَّةً، يَمُوتُ يومَ يَموتُ وهُوَ غَاشٌ لِرَعِيَّتِه، إلاَّ حَرَّمَ اللَّه علَيهِ الجَنَّةَ»: «هیچ بنده ای نیست که الله متعال عده ای را تحت سرپرستی او قرار دهد و او درحالی بميرد که به زيردستانش خيانت کرده است، مگر اینکه الله متعال بهشت را بر او حرام می گرداند».
عن معقل بن يسار -رضي الله عنه- مرفوعاً: «ما من عبد يَسْتَرْعِيْهِ الله رَعِيَّةً, يموت يوم يموت, وهو غاشٌّ لِرَعِيَّتِهِ؛ إلا حرَّم الله عليه الجنة».
شرح الحديث :
حدیث معقل بن یسار در مورد خیانت به رعیت و زیردستان هشدار می دهد؛ و می گوید: «مَا مِن عَبدٍ يسترعِيهِ اللَّه رعيَّةً» یعنی هیچ بنده ای نیست که الله متعال سرپرستی عده ای را به او محول کرده باشد و او را مسئول رسیدگی به مصالح آنها قرار داده باشد و زمام امور آنان را در اختیار او گذاشته باشد. (الراعي) به معنای حافظ و مراقب و امانتدار است. «يَمُوتُ يومَ يَموتُ وهُوَ غَاشٌ لِرَعِيَّتِه» و او درحالی بمیرد که به آنها خیانت کرده باشد؛ یعنی وقتی که جان از بدنش جدا می شود که در این حالت توبه از کسی قبول نمی شود؛ چون کسی که از خیانت یا کوتاهی اش توبه کرده باشد، مستحق این وعید نیست. بنابراین هرکس در مسئولیتی که داشته، خیانت کرده باشد، چه مسئولیت وی عام بوده باشد یا خاص، رسول الله صلی الله علیه وسلم او را چنین تهدید کرده است: «إلاَّ حَرَّمَ اللَّه علَيهِ الجَنَّةَ» یعنی الله بهشت را بر او حرام کرده است؛ و این در صورتی است که خیانت را حلال دانسته باشد یا مراد این است که او را از وارد شدن به بهشت به همراه اولین کسانی که وارد بهشت می شوند، باز می دارد.