المعطي
كلمة (المعطي) في اللغة اسم فاعل من الإعطاء، الذي ينوّل غيره...
از عمر رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «لَيْسَ عَلَى مَنْ خَلْفَ الْإِمَامِ سَهْوٌ، فَإِنْ سَهَا الْإِمَامُ فَعَلَيْهِ وَعَلَى مَنْ خَلْفَهُ السَّهْوُ، وَإِنْ سَهَا مَنْ خَلْفَ الْإِمَامِ فَلَيْسَ عَلَيْهِ سَهْوٌ وَالْإِمَامُ كَافِيهِ»: «سهو کسانی که پشت سر امام نماز می خوانند، اعتباری ندارد؛ اگر امام دچار سهو شد، بر او و کسانی که پشت سر او هستند، سجده ی سهو لازم است؛ و اگر کسی که پشت سر امام نماز می خواند، دچار سهو شد، سجده ی سهو بر او لازم نیست و امام برای او کافی است».
شرح الحديث :
حدیث مذکور بیانگر این مطلب است که چون مقتدی یا ماموم، پشت سر امام دچار سهو شد، نباید کاری انجام دهد، بر عکس امام که اگر دچار سهو شود، او و کسانی که پشت سر او نماز می خوانند، باید سجده ی سهود به جا بیاورند. اما نسبت این حدیث به رسول الله صلی الله علیه وسلم صحیح نمی باشد؛ و برای معنا و مفهومی که دربردارد، به این حدیث استدلال می شوند: «إِنَّمَا جُعِلَ الإِمَامُ لِيُؤْتَمَّ بِهِ»: «امام برای اين تعيين شده که به او اقتدا کنند». اما معنای آن صحیح است.