السيد
كلمة (السيد) في اللغة صيغة مبالغة من السيادة أو السُّؤْدَد،...
از جابر رضی الله عنه روایت است که رسول الله ﷺ فرمودند: «ما مِنْ مُسْلِمٍ يَغْرِسُ غَرْساً إلاَّ كانَ ما أُكِلَ مِنْهُ لهُ صدقةً، وما سُرِقَ مِنْه لَه صدقَةً، ولا يرْزَؤُهُ أَحَدٌ إلاَّ كَانَ له صدقةً»: «هر مسلمانی درختی بکارد، هرچه از آن بخورند صدقه ای برای او به شمار می رود؛ و هرچه از آن بدزدند، برای او صدقه است يا هرکس چيزی از آن بکاهد، برای صاحبش صدقه محسوب می شود». در روايت ديگری آمده است: «فَلا يغْرِس الْمُسْلِم غرسا، فَيَأْكُل مِنْهُ إِنسانٌ ولا دابةٌ ولا طَيرٌ إلاَّ كانَ له صدقَةً إِلَى يَوْمِ الْقِيَامة»»: «هر مسلمانی درختی بکارد و انسان يا حيوان و يا پرنده ای از آن بخورد، تا روز قيامت برای صاحبش صدقه ای به حساب می آيد». و در روايت ديگری آمده است که: «لا يغْرِس مُسلِم غرْسا، ولا يزْرعُ زرْعًا، فيأْكُل مِنْه إِنْسانٌ وَلا دابَّةٌ ولا شَيْءٌ، إلاَّ كَانَتْ لَه صدقةً»: «هر مسلمانی درختی بکارد يا کشت و زراعتی را به ثمر برساند و انسان يا حيوان و يا پرنده ای از آن بخورد، برای صاحبش صدقه ای به حساب می آيد».
شرح الحديث :
هیچ مسلمانی نیست که درختی بکارد یا کشت و زراعتی را به ثمر برساند و موجود زنده ای از آن استفاده نموده و بخورد مگر اینکه مستحق ثواب می باشد. حتی بعد از وفاتش مادامی که کشت و کاشت وی از بین نرود، عمل وی در جریان بوده و ثواب آن محفوظ است. این حدیث به کشت و زرع و کاشتن درخت تشویق می کند چراکه در این موارد خیر زیادی نهفته است و با مصلحت دین و دنیای انسان همراه است؛ چنانکه اگر خود از آن بخورد، برای او صدقه محسوب می شود و عجیب تر اینکه اگر کسی از آن بدزدد نیز برای او صدقه خواهد بود؛ به عنوان مثال اگر کسی از نخلی که دیگری کاشته خرمایی بدزدد، در برابر آن، برای صاحب نخل اجر و پاداش می باشد با اینکه اگر دزد مشخص شود، به دادگاه سپرده می شود. اما با این دزدی، الله متعال صدقه ای برای صاحب نخل در نظر می گیرد؛ همچنین اگر حیوانات و حشرات و گزندگان از این کشت استفاده کنند، برای صاحب آن صدقه محسوب می گردد. و حدیث مذکور این مساله را به طور مشخص برای مسلمان ذکر نموده، چون مسلمان است که از ثواب صدقه در دنیا و آخرت بهره مند می گردد.