الحفيظ
الحفظُ في اللغة هو مراعاةُ الشيء، والاعتناءُ به، و(الحفيظ) اسمٌ...
از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مَنْ أَنْظَرَ مُعْسِراً، أَوْ وَضَعَ لَهُ، أظَلَّهُ اللهُ يَومَ القِيَامَةِ تَحْتَ ظِلِّ عَرْشِهِ يَومَ لا ظِلَّ إِلا ظِلُّهُ»: «هرکس به تنگدستی مهلت دهد يا - همه يا بخشی از - بدهی اش را ببخشد، الله متعال در روز قيامت او را زير سايه ی عرش خود جای می دهد، روزی که هيچ سايه ای جز سايه ی عرش الله وجود ندارد».
شرح الحديث :
ابوهریره رضی الله عنه خبر می دهد که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «مَنْ أَنْظَرَ مُعْسِراً» یعنی هرکس به فقیر بدهکاری جهت پرداخت بدهی اش مهلت دهد «أَوْ وَضَعَ لَهُ» یا از بدهی او گذشت کند؛ و در روایت ابونعیم آمده است: (أو وهب له) بدهی اش را به او ببخشد. «أظَلَّهُ اللهُ يَومَ القِيَامَةِ تَحْتَ ظِلِّ عَرْشِهِ» الله متعال در روز قیامت او را در سایه ی عرش خود جای می دهد یا او را وارد بهشت می کند. و به این ترتیب الله متعال او را از گرمای روز قیامت محفوظ می دارد. و این پاداش در روزی خواهد بود که «يَومَ لا ظِلَّ إِلا ظِلُّهُ» هیچ سایه ای جز سایه ی عرش الله وجود ندارد. و کسی که به بدهکارش مهلت داده، از این جهت مستحق این پاداش می گردد که بدهکار را بر خود ترجیح داده و او را آسوده خاطر کرده است؛ لذا الله متعال وی را آسوده می کند چون جزا و پاداش از جنس عمل می باشد.