شرح الحديث :

حدیث مذکور بیانگر مجازات کسی است که نماز عصر را عمدا ترک می کند؛ و به طور مشخص نماز عصر ذکر شده، چون احتمال به تاخیر انداختن آن به سبب خستگی از مشغولیت های روزانه وجود دارد؛ و همچنین از دست رفتن آن قبح بیشتری نسبت به فوت شدن سایر نمازها دارد؛ چون نماز وسطی می باشد که در قرآن کریم به طور مشخص به محافظت از آن امر شده است؛ آنجا که می فرماید: «حَافِظُواْ عَلَى الصَّلَوَاتِ والصَّلاَةِ الْوُسْطَى» [بقره: 238] «[ای مسمانان] بر [انجام] همه نمازها و [به خصوص] نماز عصر کوشا باشید». و مجازات ناشی از ترک نماز عصر، از بین رفتن عمل نیک با بطلان ثواب آن می باشد. و گفته شده: این مجازات متوجه کسی است که نماز عصر را با این اعتقاد و باور ترک کند که ترک آن حلال است یا وجوب آن را منکر شود. و به این ترتیب علت حبط عمل، کفر ورزیدن می باشد؛ و برخی از علما به همین مساله استدلال کرده و بر اساس آن ترک کننده ی نماز عصر را کافر دانسته اند چون تنها با ارتداد است که اعمال نابود و تباه می شود. و گفته شده: این مجازات از باب تغلیظ است یعنی هرکس نماز عصر را ترک کند، گویا که عمل وی نابود شده است. به هر حال این از فضایل خاص نماز عصر می باشد که هرکس آن را ترک کند، عملش نابود می شود چون از جایگاه و منزلت والایی برخوردار است.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية الصينية