شرح الحديث :

«لا يخرج الرَّجُلان يَضْرِبَان الغَائِط»؛ یعنی: هیچ دو نفری نیست که برای قضای حاجت شان بیرون بروند. «الرَّجُلان»؛ با اینکه در اینجا دو مرد ذکر شده، اما این حکم تنها به مردان اختصاص ندارد، بلکه زنان و مردان را شامل می شود. حتی در حق زنان بسیار سخت تر و شدیدتر است. اما بکار بردن لفظ دو مرد در اینجا از باب غلبه است، در نتیجه مفهوم مخالفی ندارد، بنابراین حکم مذکور عام و کلی است و شامل تمام کسانی می شود که برای قضای حاجت نشسته و عورت خود را در منظر همنشین و دوستش نمایان می کنند. «كاشِفَين عن عَوْرَتِهِمَا يَتَحَدَّثَان»؛ یعنی: برای قضای حاجت می نشینند درحالی که عورت خود را نمایان نموده و هریک به عورت دیگری می نگرد و بدون ضرورت با یکدیگر صحبت می کنند. و در روایت ابن ماجه آمده است: «لاَ يَتَنَاجَى اثْنَانِ عَلَى غَائِطِهِمَا، يَنْظُرُ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا إِلَى عَوْرَةِ صَاحِبِهِ»: «هیچ دو نفری نیستند که در حال قضای حاجت با یکدیگر سخن بگویند، درحالی که هریک به عورت دیگری می نگرد مگر اینکه الله متعال از این کار خشمگین می شود». و در روایت ابن حبان آمده است: «لا يَقعد الرَّجلان على الغِائط يَتَحَدَّثَان». «فإن الله -عَز وجلَّ- يَمْقُتُ على ذلك»؛ یعنی: الله متعال کار آنها را به شدت ناپسند و مبغوض می دارد. «على ذلك»؛ اشاره به هر دو کار دارد، یعنی: هم نشستن برای قضای حاجت و کشف عورت، هم سخن گفتن با یکدیگر در حین رفع حاجت. بنابراین هرگاه دو مسلمان برای قضای حاجت شان خارج می شوند، باید هریک عورتش را از دیگری پنهان و محفوظ دارد و در حین رفع حاجت با یکدیگر سخن نگویند، مگر مسئله ی ضروری و مهمی پیش آید، مثلا یکی از آن دو صدمه ببیند و از دوستش کمک بخواهد، یا به خاطر ضرری که به او رسیده، بخواهد دوستش را آگاه نماید؛ در این صورت نه تنها سخن گفتن ایرادی ندارد، بلکه گاهی واجب می باشد.

ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية

العربية الإنجليزية الفرنسية الإسبانية التركية الأردية الأندونيسية البوسنية الروسية البنغالية الصينية