الولي
كلمة (الولي) في اللغة صفة مشبهة على وزن (فعيل) من الفعل (وَلِيَ)،...
از جابر بن عبدالله رضی الله عنهما روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «يَا بِلَالُ، إِذَا أَذَّنْتَ فَتَرَسَّلْ فِي أَذَانِكَ، وَإِذَا أَقَمْتَ فَاحْدُرْ، وَاجْعَلْ بَيْنَ أَذَانِكَ وَإِقَامَتِكَ قَدْرَ مَا يَفْرُغُ الْآكِلُ مِنْ أَكْلِهِ، وَالشَّارِبُ مِنْ شُرْبِهِ، وَالْمُعْتَصِرُ إِذَا دَخَلَ لِقَضَاءِ حَاجَتِهِ، وَلَا تَقُومُوا حَتَّى تَرَوْنِي»: «ای بلال هرگاه اذان گفتی با تأنّی و نرمی و آهستگی و توقف ميان کلمات، اذان بگو؛ و چون اقامه گفتی، با شتاب، سریع و روان بگو. و ميان اذان و اقامه ات، به اندازه ای فاصله بده تا آنکه مشغول غذا خوردن است از غذا خوردن و آنکه مشغول نوشيدن آب است از نوشيدن آب فارغ شود و کسی که نياز به قضای حاجت دارد حاجت خود را برآورد. و تا وقتی مرا ندیده اید (برای اقامه نماز) بلند نشوید».
شرح الحديث :
این حدیث شریف بیانگر چند مورد می باشد: 1- شایسته است اذان با آهستگی و آرامش ادا شود. 2- اقامه به سرعت گفته شود. 3- میان اذان و اقامه وقت کافی باشد، چنانکه اگر کسی مشغول خوردن یا نوشیدن یا قضای حاجت است، کارش را به اتمام برساند. 4- تا زمانی که امام برای نماز خارج نشده و نمازگزاران او را ندیده اند، بلند نشوند. این حدیث ضعیف است، اما جمله آخر آن در صحیح بخاری و مسلم از طریق ابوقتاده رضی الله عنه روایت شده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند: «إِذَا أُقِيمَتِ الصَّلاةُ فَلا تَقُومُوا حَتَّى تَرَوْنِي»: «هنگامی كه برای نماز اقامه گفته شد تا مرا نديديد از جای تان بلند نشويد». و ابتدای این حدیث نیز از عمر و فرزندش رضی الله عنهما و برخی از تابعین نقل شده است، چنانکه ابن ابی شیبه روایت کرده است.