البحث

عبارات مقترحة:

الحسيب

 (الحَسِيب) اسمٌ من أسماء الله الحسنى، يدل على أن اللهَ يكفي...

الرب

كلمة (الرب) في اللغة تعود إلى معنى التربية وهي الإنشاء...

المؤمن

كلمة (المؤمن) في اللغة اسم فاعل من الفعل (آمَنَ) الذي بمعنى...

از ابن ابی نعیم روایت است که می گوید: من ابن عمر را می دیدم که مردی از او درباره ی ریختن خون پشه ای (در حالت احرام) پرسيد؛ ابن عمر گفت: تو از کدام مردمی؟ وی گفت: من از اهل عراق هستم؛ ابن عمر گفت: این را ببینید، از من در مورد ریختن خون پشه می پرسد درحالی که فرزند رسول الله را كشته اند؛ حال آنكه از رسول الله شنیدم که فرمود: «هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا»: «حسن و حسين، گلهای خوشبوی من در دنيا هستند».

شرح الحديث :

مردی از اهل عراق از ابن عمر رضی الله عنهما سوال می کند: آیا برای کسی جایز است در حالت احرام حشرات کوچک و مضر مانند پشه را بکشد؟ و ابن عمر رضی الله عنه شگفت زده از توجه امثال این شخص به امور کوچک و ناچیز در کنار جرات شان بر ارتکاب کبائر می گوید: «این را ببینید، از من در مورد ریختن خون پشه می پرسد درحالی که فرزند رسول الله را كشته اند». یعنی مرتکب امور هلاک کننده می شوند و بر کشتن نوه ی رسول الله جرات می یابند و با این همه اظهار کمال تقوا و پارسایی در مناسک شان می کنند و از کشتن پشه می پرسند؛ سپس می گوید: رسول الله فرمودند: «هُمَا رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا»: «حسن و حسين، گلهای خوشبوی من در دنيا هستند». یعنی آنها فرزندان من هستند که آنان را بو می کنم و می بوسم گویا از جمله گلهای خوشبویی هستند که مردم می بویند.


ترجمة هذا الحديث متوفرة باللغات التالية