الشعراء

  1. الرئيسية
  2. معجم ترجمات القرآن
  3. الشعراء
  4. الترجمة الأذرية
  5. Azərbaycanca / آذربايجان
  6. الأذرية

تفسير سورة الشعراء

الترجمة الأذرية

Azərbaycanca / آذربايجان

الترجمة الأذرية

ترجمة معاني القرآن الكريم للغة الاذرية ترجمها علي خان موساييف، نشرها مجمع الملك فهد لطباعة المصحف الشريف. عام الطبعة 1433هـ. ملاحظة: ترجمات بعض الآيات (مشار إليها) تم تصويبها بمعرفة مركز رواد الترجمة، مع إتاحة الاطلاع على الترجمة الأصلية لغرض إبداء الرأي
﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ طسم﴾

1. Ta. Sin. Mim.

﴿تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ﴾

2. Bunlar aydın Kitabın ayə­ləridir.

﴿لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ﴾

3. Onların iman gətirmə­di­yinə görə özünü həlakmı edə­cəksən?

﴿إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ﴾

4. Biz istəsəydik, göydən on­lara elə bir əlamət göndə­rərdik ki, onun önün­də başları itaət­karlıqla əyilərdi.

﴿وَمَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنَ الرَّحْمَٰنِ مُحْدَثٍ إِلَّا كَانُوا عَنْهُ مُعْرِضِينَ﴾

5. Mərhəmətli Allahdan on­lara elə bir ayə gəlməz ki, on­dan üz çe­virməsinlər.

﴿فَقَدْ كَذَّبُوا فَسَيَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ﴾

6. Onlar ayələri uydurma say­dılar. Məs­xərəyə qoyduqla­rı­nın xə­bəri onlara ye­tişəcək.

﴿أَوَلَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ﴾

7. Yoxsa, onlar yer üzündə cürbəcür gözəl bitkilər bitirdi­yimizi gör­mür­lər?

﴿إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

8. Həqiqətən də, bunda bir əlamət var. Lakin onların ək­sə­riy­yəti mö­min olmadı.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

9. Bəli, sənin Rəbbin Qüd­rətlidir, Rəhm­lidir.

﴿وَإِذْ نَادَىٰ رَبُّكَ مُوسَىٰ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ﴾

10. Bir zaman Rəbbin Mu­saya de­mişdi: “Get o zalım qöv­mün –

﴿قَوْمَ فِرْعَوْنَ ۚ أَلَا يَتَّقُونَ﴾

11. Firon xalqının yanına! Onlar qorx­murlarmı?”

﴿قَالَ رَبِّ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ﴾

12. Musa dedi: “Ey Rəbbim! Qor­xu­ram ki, onlar məni ya­lançı he­sab edə­lər,

﴿وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنْطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَىٰ هَارُونَ﴾

13. belə olduqda ürəyim sı­xı­lar, dilim də söz tutmaz. Buna görə Ha­runa da vəhy göndər.

﴿وَلَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخَافُ أَنْ يَقْتُلُونِ﴾

14. Onların məndən əvəzini çıxmaq istədikləri bir günahım da var. Buna görə məni öl­dü­rə­cəklərindən qorxu­ram”.

﴿قَالَ كَلَّا ۖ فَاذْهَبَا بِآيَاتِنَا ۖ إِنَّا مَعَكُمْ مُسْتَمِعُونَ﴾

15. Allah dedi: “Xeyr, bu müm­kün de­yil! İkiniz də möcü­zə­lə­ri­miz­lə onların yanına ge­din! Şübhəsiz ki, Biz də sizin­ləyik, hər şeyi eşi­dirik.

﴿فَأْتِيَا فِرْعَوْنَ فَقُولَا إِنَّا رَسُولُ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

16. Fironun yanına gedib de­yin: “Biz aləmlərin Rəbbinin el­çi­lə­ri­yik!

﴿أَنْ أَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ﴾

17. İsrail oğullarını bizimlə göndər!”

﴿قَالَ أَلَمْ نُرَبِّكَ فِينَا وَلِيدًا وَلَبِثْتَ فِينَا مِنْ عُمُرِكَ سِنِينَ﴾

18. Firon dedi: “Biz səni kör­pə ikən himayəmizə alıb böyütmə­dik­mi? Sən öm­rünün bəzi illərini bizimlə ya­şamadınmı?

﴿وَفَعَلْتَ فَعْلَتَكَ الَّتِي فَعَلْتَ وَأَنْتَ مِنَ الْكَافِرِينَ﴾

19. Elədiyin pis əməli də elə­din. Doğ­rudan da, sən bir nan­kor­san!”

﴿قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّينَ﴾

20. Musa dedi: “Mən onu edəndə na­dan olmuşam.

﴿فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْمًا وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ﴾

21. Mən sizdən qorxduğum üçün ya­nı­nızdan qaçıb get­dim. Am­ma son­ra­dan Rəbbim mə­nə hökmranlıq verdi və məni el­çi­lər­dən et­di.

﴿وَتِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّهَا عَلَيَّ أَنْ عَبَّدْتَ بَنِي إِسْرَائِيلَ﴾

22. Başıma qaxdığın o ne­mə­tin də İs­rail oğullarını özünə kölə et­məyindir”.

﴿قَالَ فِرْعَوْنُ وَمَا رَبُّ الْعَالَمِينَ﴾

23. Firon dedi: “Aləmlərin Rəbbi nə­dir?”

﴿قَالَ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ﴾

24. Musa dedi: “Əgər yə­qin­liklə ina­nırsınızsa, bilin ki, O, göylə­rin, yerin və onların ara­sında olanların Rəbbidir!”

﴿قَالَ لِمَنْ حَوْلَهُ أَلَا تَسْتَمِعُونَ﴾

25. Firon ətrafındakılara de­di: “Onun nə danışdığını eşit­mir­si­niz­mi?”

﴿قَالَ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ﴾

26. Musa dedi: “O sizin də, ulu baba­larınızın da Rəbbi­dir!”

﴿قَالَ إِنَّ رَسُولَكُمُ الَّذِي أُرْسِلَ إِلَيْكُمْ لَمَجْنُونٌ﴾

27. Firon dedi: “Sizə gön­də­rilmiş bu elçi, sözsüz ki, dəli­dir!”

﴿قَالَ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ﴾

28. Musa dedi: “Əgər anla­yır­sınızsa, bilin ki, O, şərqin, qər­bin və bunların arasında olan­ların Rəbbidir!”

﴿قَالَ لَئِنِ اتَّخَذْتَ إِلَٰهًا غَيْرِي لَأَجْعَلَنَّكَ مِنَ الْمَسْجُونِينَ﴾

29. Firon dedi: “Əgər mən­dən baş­qa­sına sitayiş etsən, sə­ni məh­busların ya­nına ata­ram!”

﴿قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكَ بِشَيْءٍ مُبِينٍ﴾

30. Musa dedi: “Bəs sənə açıq-aşkar bir şey göstərsəm necə?”

﴿قَالَ فَأْتِ بِهِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ﴾

31. Firon dedi: “Əgər doğru danı­şan­lardansansa, göstər onu!”

﴿فَأَلْقَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُبِينٌ﴾

32. Musa əsasını yerə atınca, o dərhal dönüb açıq-aşkar bir ilana çev­rildi.

﴿وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَاءُ لِلنَّاظِرِينَ﴾

33. Əlini qoynundan çıxar­dan kimi o, baxanların gözü qa­ba­ğın­da ağap­paq nur saçan bir əl oldu.

﴿قَالَ لِلْمَلَإِ حَوْلَهُ إِنَّ هَٰذَا لَسَاحِرٌ عَلِيمٌ﴾

34. Firon ətrafındakı zadə­ganlara de­di: “Həqiqətən də, bu, bi­lik­li bir sehr­bazdır!

﴿يُرِيدُ أَنْ يُخْرِجَكُمْ مِنْ أَرْضِكُمْ بِسِحْرِهِ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ﴾

35. O öz sehri ilə sizi torpa­ğınızdan çıxartmaq istəyir. Nə təklif edir­siniz?”

﴿قَالُوا أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَابْعَثْ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ﴾

36. Onlar dedilər: “Onu qar­daşı ilə bir qədər gözlət və şə­hə­r­lə­rə adam yığanlar gön­dər ki,

﴿يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَحَّارٍ عَلِيمٍ﴾

37. bütün bilikli sehrbazları sənin yanına gətirsinlər”.

﴿فَجُمِعَ السَّحَرَةُ لِمِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ﴾

38. Beləliklə, sehrbazlar bəl­li bir gü­nün müəyyən edilmiş vax­tın­da toplan­dı­lar.

﴿وَقِيلَ لِلنَّاسِ هَلْ أَنْتُمْ مُجْتَمِعُونَ﴾

39. Camaata deyildi: “Siz də yığışırsı­nızmı?

﴿لَعَلَّنَا نَتَّبِعُ السَّحَرَةَ إِنْ كَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ﴾

40. Əgər sehrbazlar qalib gəl­sələr, ola bilsin ki, biz də on­la­ra ta­be olaq”.

﴿فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالُوا لِفِرْعَوْنَ أَئِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِنْ كُنَّا نَحْنُ الْغَالِبِينَ﴾

41. Sehrbazlar gələn kimi Fi­rona de­di­lər: “Əgər qalib gəl­sək, bi­zə mükafat ve­riləcəkmi?”

﴿قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ إِذًا لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ﴾

42. Firon dedi: “Bəli! Belə ola­cağı təq­dirdə sizi özümə yaxın adam­lardan edə­cəyəm”.

﴿قَالَ لَهُمْ مُوسَىٰ أَلْقُوا مَا أَنْتُمْ مُلْقُونَ﴾

43. Musa onlara dedi: “Nə ata­caqsı­nızsa, atın!”

﴿فَأَلْقَوْا حِبَالَهُمْ وَعِصِيَّهُمْ وَقَالُوا بِعِزَّةِ فِرْعَوْنَ إِنَّا لَنَحْنُ الْغَالِبُونَ﴾

44. Onlar iplərini və əsa­ları­nı ye­rə atıb: “Fironun qüdrə­ti­nə and ol­sun ki, biz qalib gə­lə­cəyik!”– dedilər.

﴿فَأَلْقَىٰ مُوسَىٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ﴾

45. Sonra Musa əsasını atdı və əsa onların düzəltdikləri şey­ləri ud­du.

﴿فَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَاجِدِينَ﴾

46. Sehrbazlar səcdəyə qa­pan­dılar

﴿قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

47. və dedilər: “Biz iman gətirdik aləmlərin Rəbbinə –

﴿رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ﴾

48. Musanın və Harunun Rəb­binə!”

﴿قَالَ آمَنْتُمْ لَهُ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّهُ لَكَبِيرُكُمُ الَّذِي عَلَّمَكُمُ السِّحْرَ فَلَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ۚ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ وَلَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ﴾

49. Firon dedi: “Mən sizə izin vermə­mişdən əvvəl siz ona iman­mı gə­tir­di­niz? Şübhəsiz ki, o sizə sehr öyrədən böyü­yü­nüz­dür. Tez­liklə biləcəksi­niz! Mən sizin əllərinizi və ayaq­la­rınızı çar­paz kəs­dirib ha­mınızı çar­mıxa çəkdi­rə­cəyəm”.

﴿قَالُوا لَا ضَيْرَ ۖ إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ﴾

50. Onlar dedilər: “Zərər yox, biz on­suz da öz Rəbbi­mizə qa­yı­da­cağıq.

﴿إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنَا رَبُّنَا خَطَايَانَا أَنْ كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ﴾

51. Biz Firon xalqı arasın­dan ilk iman gətirənlər ol­duğu­mu­za gö­rə Rəbbi­miz­dən günah­la­rımızı bağışlayacağını umu­ruq”.

﴿۞ وَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ﴾

52. Biz Musaya: “Qullarım­la birlikdə gecə yola çıx. Çünki siz tə­qib oluna­caq­sı­nız”– deyə vəhy etdik.

﴿فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ﴾

53. Firon şəhərlərə əsgər top­layanlar göndərdi.

﴿إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ﴾

54. O dedi: “Bunlar kiçik bir dəstədir.

﴿وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ﴾

55. Onlar bizi qəzəbləndir­mişlər.

﴿وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ﴾

56. Biz hamımız ayıq-sayıq olmalı­yıq”.

﴿فَأَخْرَجْنَاهُمْ مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ﴾

57. Biz o zalım tay­fanı bağ­lar­dan və çeşmələrdən çıxartdıq;

﴿وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ﴾

58. xəzinələrdən və gözəl yerlərdən də qovduq.

﴿كَذَٰلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ﴾

59. Beləcə, Biz İsrail oğul­la­rını o yer­lərə varis etdik.

﴿فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِينَ﴾

60. Günəş üfüqdən qalxar­kən Firon öz əsgərləri ilə on­ları təqib et­mə­yə başladı­lar.

﴿فَلَمَّا تَرَاءَى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَىٰ إِنَّا لَمُدْرَكُونَ﴾

61. İki dəstə bir-birini gö­rün­cə Musa­nın səhabələri: “Biz ya­­xa­la­nacağıq!”– de­dilər.

﴿قَالَ كَلَّا ۖ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ﴾

62. Musa dedi: “Xeyr, Rəb­bim mə­nim­lədir. O mənə doğ­ru yol gös­tərə­cək­!”

﴿فَأَوْحَيْنَا إِلَىٰ مُوسَىٰ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْبَحْرَ ۖ فَانْفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ﴾

63. Biz Musaya: “Əsanla də­nizə vur!”– deyə vəhy etdik. Də­niz dər­hal ya­rıldı, on iki yol açıl­dı və hər biri nəhəng bir dağ ki­mi oldu.

﴿وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الْآخَرِينَ﴾

64. O birilərini də ora ya­xın­laşdır­dıq.

﴿وَأَنْجَيْنَا مُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ أَجْمَعِينَ﴾

65. Musa və onunla birlikdə olan­la­rın hamısını xilas etdik.

﴿ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ﴾

66. O birilərini isə suya qərq etdik.

﴿إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

67. Şübhəsiz ki, bu heka­yətdə bir ibrət vardır. Lakin onların çoxu iman gə­tir­mə­di.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

68. Həqiqətən, sənin Rəbbin Qüdrət­lidir, Rəhmlidir.

﴿وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْرَاهِيمَ﴾

69. Onlara İbrahimin əh­va­latını da oxu.

﴿إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ﴾

70. Bir zaman o öz atasına və tayfa­sına: “Nəyə ibadət edir­si­niz?”– demiş­di.

﴿قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ﴾

71. Onlar dedilər: “Biz büt­lə­rə iba­dət edir və onlara tapın­maq­da davam edi­rik”.

﴿قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ﴾

72. O dedi: “Onlara yalvar­dığınız za­man sizi eşidirlərmi?

﴿أَوْ يَنْفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ﴾

73. Yaxud sizə xeyir və ya zərər ve­rirlərmi?”

﴿قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَٰلِكَ يَفْعَلُونَ﴾

74. Onlar dedilər: “Xeyr, am­ma biz öz atalarımızın belə et­dik­lə­ri­ni gör­dük”.

﴿قَالَ أَفَرَأَيْتُمْ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ﴾

75. O dedi: “Siz nəyə ibadət et­diyi­ni­zi görürsünüzmü –

﴿أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الْأَقْدَمُونَ﴾

76. həm siz, həm də ulu ba­balarınız?

﴿فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لِي إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ﴾

77. Aləmlərin Rəbbindən baş­qa, on­ların hamısı mənim düş­mə­nim­dir.

﴿الَّذِي خَلَقَنِي فَهُوَ يَهْدِينِ﴾

78. O Rəbb ki, məni yarat­mış və mə­ni doğru yola yö­nəlt­miş­dir;

﴿وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ﴾

79. O Rəbb ki, məni yedirdir və içir­dir;

﴿وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ﴾

80. O Rəbb ki, xəstələndi­yim zaman mənə şəfa verir;

﴿وَالَّذِي يُمِيتُنِي ثُمَّ يُحْيِينِ﴾

81. O Rəbb ki, məni öldü­rə­cək, son­ra dirildəcəkdir;

﴿وَالَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ﴾

82. O Rəbb ki, Haqq-hesab günü xə­talarımı bağışlayaca­ğı­nı On­dan umu­ram.

﴿رَبِّ هَبْ لِي حُكْمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ﴾

83. Ey Rəbbim! Mənə hik­mət ver və məni əməlisalehlə­rə qo­vuş­dur!

﴿وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ﴾

84. Sonra gələnlər arasında həmişə yad edilim deyə mənə yax­şı ad qis­mət elə!

﴿وَاجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ﴾

85. Məni Nəim bağının va­rislərin­dən et!

﴿وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ﴾

86. Atamı bağışla! Çünki o, azmış­lar­­dandır.

﴿وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ﴾

87. Onların dirildiləcəyi gün məni rüsvay etmə!

﴿يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ﴾

88. O gün ki, nə var-dövlət, nə də oğul-uşaq bir fayda ver­ər.

﴿إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ﴾

89. Ancaq sağlam bir qəlblə Allahın hüzuruna gələnlərdən baş­qa!”

﴿وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾

90. Cənnət müttəqilərə ya­xın­laşdı­rı­lar.

﴿وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ﴾

91. Cəhənnəm də azğınlara göstəri­lər.

﴿وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ﴾

92. Onlara deyilər: “Hanı si­zin ibadət etdikləriniz –

﴿مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ﴾

93. Allahdan başqa pənah apar­dıqla­rı­nız? Onlar sizə kö­mək edə bilərlər­mi, ya­xud öz­lərinə köməkləri dəyə bilər­mi?”

﴿فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ﴾

94. Onlar azğınlarla birlik­də Cəhən­nə­mə atılarlar,

﴿وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ﴾

95. İblisin bütün əsgərləri də, həmçinin.

﴿قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ﴾

96. Onlar orada höcətləşə­rək deyər­lər:

﴿تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ﴾

97. “Allaha and olsun ki, biz açıq-ay­dın azğınlıq içində idik –

﴿إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

98. o vaxt ki, biz sizi aləm­lərin Rəb­binə tay tuturduq.

﴿وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ﴾

99. Bizi ancaq günahkarlar azdırdı.

﴿فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ﴾

100. İndi isə bizim nə şə­fa­ət­çi­ləri­miz,

﴿وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ﴾

101. nə də bizə canıyanan bir dos­tu­muz var!

﴿فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ﴾

102. Bir də dünyaya qayıda bilsəydik, möminlərdən olar­dıq!”

﴿إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

103. Şübhəsiz ki, bunda bir ibrət var­dır. Lakin onların ək­sə­riy­yə­ti yenə iman gətirmədi.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

104. Həqiqətən, sənin Rəb­bin Qüd­rətlidir, Rəhmlidir.

﴿كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ﴾

105. Nuh tayfası da elçiləri yalançı saydı.

﴿إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ﴾

106. O vaxt qardaşları Nuh onlara dedi: “Məgər qorx­mur­su­nuz?

﴿إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ﴾

107. Həqiqətən, mən sizin üçün eti­bar edilməli bir el­çi­yəm.

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

108. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin.

﴿وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

109. Mən bunun əvəzinə siz­dən heç bir mükafat istə­mi­rəm. Mə­nim müka­fa­tım ancaq aləm­lərin Rəbbinə aiddir.

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

110. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin!”

﴿۞ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ﴾

111. Onlar dedilər: “Sənə ən rəzil adamlar tabe olduğu hal­da biz sənə ina­narıqmı?”

﴿قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾

112. Nuh dedi: “Mən on­la­rın nə et­dik­lərini bilmirəm!

﴿إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ﴾

113. Onların haqq-hesabı yal­nız Rəb­bimə aiddir. Kaş başa dü­şəy­di­niz!

﴿وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ﴾

114. Mən iman gətirənləri qovan de­yiləm.

﴿إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ﴾

115. Mən yalnız açıq-aşkar bir qor­xudanam”.

﴿قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ﴾

116. Onlar dedilər: “Ey Nuh! Əgər də­vətinə son qoymasan, müt­ləq daşqalaq ediləcəksən”.

﴿قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ﴾

117. Nuh dedi: “Ey Rəbbim! Qöv­müm məni yalançı hesab etdi.

﴿فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ﴾

118. Mənimlə onların ara­sın­da qəti hökm ver, məni və mə­nimlə bir­lik­də olan möminləri əzabdan qurtar!”

﴿فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ﴾

119. Biz onu və onunla bir­likdə olan­ları yüklü gəmidə xi­las et­dik.

﴿ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ﴾

120. Yerdə qalanları isə su­ya qərq et­dik.

﴿إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

121. Şübhəsiz ki, bunda bir ibrət var­. Lakin onların ək­sə­riy­yə­ti yenə iman gətirmədi.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

122. Həqiqətən, sənin Rəb­bin Qüd­rət­lidir, Rəhmlidir.

﴿كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ﴾

123. Ad tayfası da elçiləri yalançı saydı.

﴿إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ﴾

124. O vaxt qardaşları Hud onlara dedi: “Məgər qorx­mur­su­nuz?

﴿إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ﴾

125. Həqiqətən, mən sizin üçün eti­bar etməli olduğunuz bir el­çi­yəm.

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

126. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin!

﴿وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

127. Mən bunun əvəzinə siz­dən heç bir mükafat istə­mi­rəm. Mə­nim mü­ka­fa­tım ancaq aləm­lərin Rəbbinə aiddir.

﴿أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ﴾

128. Əcəba, siz hər təpədə əbəs yerə bir əlamətmi qurur­sunuz (hündür bi­nalarmı tikir­siniz)?

﴿وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ﴾

129. Sanki əbədi qalacaq­sı­nız deyə qalalarmı tikir­siniz?

﴿وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ﴾

130. Bir kəsi yaxaladığınız za­man qəd­dar hökmdar kimi ya­xa­la­yır­sı­nız?

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

131. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin!

﴿وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ﴾

132. Bildiyiniz nemətləri si­zə verən­dən qorxun.

﴿أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ﴾

133. O sizə heyvanat və oğul-uşaq ver­di,

﴿وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ﴾

134. üstəlik bağlar və çeş­mə­lər də əta etdi.

﴿إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ﴾

135. Mən sizə üz verəcək bö­yük gü­nün əzabından qor­xu­ram”.

﴿قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ﴾

136. Onlar dedilər: “Bizə öyüd-nə­si­hət versən də, ver­mə­sən də, bi­zim üçün birdir.

﴿إِنْ هَٰذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ﴾

137. Bu, yalnız və yalnız əv­vəlkilərin adətidir.

﴿وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ﴾

138. Biz əzaba düçar olan da deyi­lik”.

﴿فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

139. Onlar onu yalançı say­dılar. Biz də onları məhv et­dik. Şüb­hə­siz ki, bun­da bir ibrət var. Lakin onların əksə­riy­yəti iman gə­tir­mədi.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

140. Həqiqətən, sənin Rəb­bin Qüd­rətlidir, Rəhmlidir.

﴿كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ﴾

141. Səmud tayfası da elçi­ləri yalan­çı saydı.

﴿إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ﴾

142. O vaxt qardaşları Saleh onlara dedi: “Məgər qorxmur­su­nuz?

﴿إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ﴾

143. Şübhəsiz ki, mən sizin üçün eti­bar edilməli bir elçi­yəm.

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

144. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin.

﴿وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

145. Mən bunun əvəzinə siz­dən heç bir mükafat istəmi­rəm. Mə­nim müka­fatım ancaq aləm­lərin Rəbbinə aiddir.

﴿أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ﴾

146. Məgər siz burada olan­ların için­də sərbəst buraxıla­caq­sı­nız?

﴿فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ﴾

147. Bağlar və bulaqlar için­də,

﴿وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ﴾

148. əkinlər və yumşaq mey­vəli xur­malıqlar içində arxa­yın­lıqla qa­lacaqsınız?

﴿وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ﴾

149. Dağlardan məharətlə ev­lər yo­nub düzəldəcəksiniz?

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

150. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin!

﴿وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ﴾

151. Həddi aşanların əmri­nə tabe ol­mayın.

﴿الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ﴾

152. Onlar yer üzündə fə­sad törədir və özlərini günahdan tə­miz­lə­mirlər”.

﴿قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ﴾

153. Onlar dedilər: “Sən yal­nız və yal­nız sehrlənmişlər­dən­sən.

﴿مَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ﴾

154. Sən də bizim kimi an­caq bir in­sansan. Əgər doğru da­nı­şan­lar­dan­san­sa, bizə bir möcüzə göstər”.

﴿قَالَ هَٰذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ﴾

155. Saleh dedi: “Möcüzə bu dişi də­vədir! Onun da, sizin də mü­əy­yən edil­miş vaxtlarda su içmək haqqınız var­dır. (Bir gün o su iç­məli, bir gün də siz su içməlisiniz).

﴿وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ﴾

156. Ona heç bir pislik et­mə­yin, yox­sa böyük günün əzabı sizi ya­xalayar”.

﴿فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ﴾

157. Onlar dəvə­nin diz və­tə­rini kəs­dilər, sonra da peş­man ol­du­lar.

﴿فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

158. Əzab onları yaxaladı. Şübhəsiz ki, bunda bir ibrət var­dır. La­kin onların əksəriy­yəti yenə iman gətirmədi.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

159. Həqiqətən, sənin Rəb­bin Qüd­rət­lidir, Rəhmlidir.

﴿كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ﴾

160. Lut tayfası da elçiləri yalançı saydı.

﴿إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَلَا تَتَّقُونَ﴾

161. O vaxt qardaşları Lut onlara de­di: “Məgər qorx­mur­sunuz?

﴿إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ﴾

162. Həqiqətən, mən sizin üçün eti­bar edilməli bir elçi­yəm.

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

163. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin!

﴿وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

164. Mən bunun əvəzinə siz­dən heç bir mükafat istə­mi­rəm. Mə­nim mü­ka­fa­tım ancaq aləm­lərin Rəbbinə aiddir.

﴿أَتَأْتُونَ الذُّكْرَانَ مِنَ الْعَالَمِينَ﴾

165. Doğrudanmı siz insan­lar içində ancaq kişilərlə ya­xın­lıq edir

﴿وَتَذَرُونَ مَا خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ ۚ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عَادُونَ﴾

166. və Rəbbinizin sizin üçün yarat­dığı qadınlarınızı tərk edir­si­niz? Siz, hə­qiqətən də, həddi aşan adamlarsı­nız”.

﴿قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ﴾

167. Onlar dedilər: “Ey Lut! Əgər dəvətinə son qoyma­san, müt­ləq qovu­lan­lardan ola­caq­san!”

﴿قَالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقَالِينَ﴾

168. O dedi: “Mən sizin əməl­lərinizə nifrət edən­lərdə­nəm.

﴿رَبِّ نَجِّنِي وَأَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ﴾

169. Ey Rəbbim! Məni və ailə­mi on­ların tutduqları işdən xi­las et!”

﴿فَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ﴾

170. Biz onu və onun bütün ailəsini xilas etdik.

﴿إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ﴾

171. Geridə qalanlar arasın­dakı yaşlı qadından başqa.

﴿ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ﴾

172. Sonra da o birilərini yerlə yeksan etdik.

﴿وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ مَطَرًا ۖ فَسَاءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ﴾

173. Biz onların üstünə daş­lardan ya­ğış yağdırdıq. Qorxu­dulan­la­rın yağışı nə yaman imiş!

﴿إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

174. Şübhəsiz ki, bunda bir ibrət var­. Lakin onların ək­sə­riy­yə­ti iman gətir­mədi.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

175. Həqiqətən, sənin Rəb­bin Qüd­rətlidir, Rəhmlidir.

﴿كَذَّبَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ الْمُرْسَلِينَ﴾

176. Əykə əhli də elçiləri ya­lançı saydı.

﴿إِذْ قَالَ لَهُمْ شُعَيْبٌ أَلَا تَتَّقُونَ﴾

177. O vaxt Şueyb on­lara de­di: “Mə­gər qorxmur­sunuz?

﴿إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ﴾

178. Şübhəsiz ki, mən sizin üçün eti­bar edilməli bir elçi­yəm.

﴿فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ﴾

179. Allahdan qorxun və mə­nə itaət edin!

﴿وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

180. Mən bunun əvəzinə siz­dən heç bir mükafat istəmi­rəm. Mə­nim müka­fa­tım ancaq aləm­lərin Rəbbinə aiddir.

﴿۞ أَوْفُوا الْكَيْلَ وَلَا تَكُونُوا مِنَ الْمُخْسِرِينَ﴾

181. Ölçüyə tam riayət edin və əksik ölçənlərdən olmayın.

﴿وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ﴾

182. Düz tərəzi ilə çəkin.

﴿وَلَا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْيَاءَهُمْ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ﴾

183. İnsanların əşyalarını ək­sik ver­məyin və yer üzündə fə­sad ya­ya­raq pis işlər gör­mə­yin.

﴿وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ﴾

184. Sizi və əvvəlki nəsilləri Yara­dan­dan qorxun!”

﴿قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ﴾

185. Onlar dedilər: “Sən yal­nız və yal­nız sehrlənmişlər­dən­sən.

﴿وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ﴾

186. Sən də bizim kimi an­caq bir in­sansan. Biz səni yalan­çı­lar­dan biri he­sab edirik.

﴿فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ﴾

187. Əgər doğru danışan­lar­dan­san­sa, göyün bir parça­sını üs­tü­mü­zə en­dir”.

﴿قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ﴾

188. Şueyb dedi: “Rəbbim si­zin nələr etdiyinizi daha yaxşı bi­lir”.

﴿فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ﴾

189. Onlar isə onu yalançı saydılar və buna görə də köl­gə­li gü­nün əzabı on­ları yaxa­ladı. Həqiqətən, o, böyük bir gü­nün əzabı idi.

﴿إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ﴾

190. Şübhəsiz ki, bunda bir ibrət var­. Lakin onların ək­sə­riy­yə­ti iman gətir­mədi.

﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

191. Həqiqətən, sənin Rəb­bin Qüd­rət­lidir, Rəhmlidir.

﴿وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ﴾

192. Şübhəsiz ki, bu, aləm­lə­rin Rəb­bindən nazil edil­miş­dir.

﴿نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ﴾

193. Onu sadiq ruh Cəb­rail endir­di –

﴿عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ﴾

194. sənin qəlbinə ki, xəbər­dar edən­lərdən olasan.

﴿بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ﴾

195. Bu Quran açıq-aydın ərəb di­lin­də nazil edildi.

﴿وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ﴾

196. Şübhəsiz ki, o, keçmiş üm­mət­lə­rin kitablarında da xa­tır­la­nır.

﴿أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ﴾

197. Məgər İsrail oğulların­dan olan alimlərin onu bilmə­lə­ri bun­lar üçün bir dəlil de­yil­mi?

﴿وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ﴾

198. Əgər Biz onu ərəb ol­ma­yan­lar­dan birinə nazil et­səy­dik

﴿فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴾

199. və o, bunu onlara oxu­saydı, ye­nə də ona iman gətir­məz­di­lər.

﴿كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ﴾

200. Biz küfrü günahkar­la­rın qəlbinə belə salarıq.

﴿لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ﴾

201. Onlar ağrılı-acılı əzabı gör­məyə­nə­dək ona inanmaz­lar.

﴿فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ﴾

202. O əzab onlara özləri də hiss et­mədən qəflətən gələcək­.

﴿فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ﴾

203. Onlar deyəcəklər: “Bi­zə möhlət veriləcəkmi?”

﴿أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ﴾

204. Yenədəmi əzabımızın tez gəl­mə­sini istəyirlər?

﴿أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ﴾

205. Bilirsənmi, əgər onlara illərcə fi­ravanlıq nəsib etsək,

﴿ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ﴾

206. sonra vəd olunduqları əzab on­la­ra yetişsə,

﴿مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ﴾

207. onlara nəsib olmuş fi­ra­vanlıq, əzabımızı onlardan dəf edə bil­məz.

﴿وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ﴾

208. Biz heç bir kəndi onu xə­bərdar edənlər olmadan məhv et­mə­dik.

﴿ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ﴾

209. Xəbərdar edənləri də öyüd-nəsihət vermək üçün gön­dər­dik. Biz əsla zalım olma­mışıq!

﴿وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ﴾

210. Quranı şeytanlar endir­mədi.

﴿وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ﴾

211. Onlar buna layiq deyil­lər və heç bunu bacarmazlar da.

﴿إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ﴾

212. Çünki onlar vəhyə qu­laq asmaq­dan kənar edilmiş­dilər.

﴿فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ﴾

213. Odur ki, Allahla yanaşı başqa bir məbuda ibadət etmə, yox­sa əzaba düçar edilən­lər­dən olarsan.

﴿وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ﴾

214. Ən yaxın qohumlarını qorxut!

﴿وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ﴾

215. Sənə tabe olan mömin­ləri qana­dının altına al (onlara qarşı tə­vazö­kar ol)!

﴿فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ﴾

216. Əgər onlar sənə asi ol­sa­lar, de: “Şüb­­həsiz ki, mən si­zin et­di­yiniz əməl­lərdən uza­ğam!”

﴿وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ﴾

217. Qüdrətli və Rəhmli ola­n Allaha tə­vək­kül et!

﴿الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ﴾

218. O səni namaza du­ran­da da gö­rür,

﴿وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ﴾

219. səcdə edənlər içində hə­rəkət edəndə də.

﴿إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴾

220. Həqiqətən də, O, Eşi­dəndir, Bi­ləndir!

﴿هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ﴾

221. Şeytanların kimə nazil olduq­la­rını sizə xəbər ve­rim­mi?

﴿تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ﴾

222. Onlar hər bir yalançıya və gü­nahkara nazil olarlar.

﴿يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ﴾

223. Şeytanlar vəhydən eşit­diklərini ka­­­hinlərə təlqin edir­lər. Hal­bu­ki onların ək­səriyyəti ya­lançıdır!

﴿وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ﴾

224. Şairlərə gəldikdə isə, on­lara an­caq azmışlar uyar.

﴿أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ﴾

225. Məgər görmürsənmi ki, onlar hər vadidə veyl-veyl gə­zir (hər möv­zu­da şer uydurur)

﴿وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ﴾

226. və etmədikləri şeylərdən danışırlar?

﴿إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ﴾

227. Təkcə iman sahibi olub saleh əməllər edən, Allahı tez-tez yada salan və haqsız­lığa məruz qaldıqdan sonra İslam dinini müdafiə edənlərdən başqa. Zalım­lar isə qayıdacaqları yeri mütləq bilə­cəklər.

الترجمات والتفاسير لهذه السورة: