الفتاح
كلمة (الفتّاح) في اللغة صيغة مبالغة على وزن (فعّال) من الفعل...
70-1 یو غوښتونكي هغه عذاب وغوښت چې واقع كېدونكى دى
70-4 چې د ده په طرف پورته ملايك او روح ورخېژي، په هغې ورځ كې چې د هغې مقدار پنځوس زره كاله دى
70-8 په هغې ورځ چې اسمان به د ويلې كړى شوې قلعي په شان شي
70-11 حال دا چې دوى ته به هغوى ښودلى شي، مجرم (كافر) به ارزو كوي چې د دغې ورځې له عذابه خپل زامن په عوض كې وركړي
70-14 او هر هغه څوك چې په ځمكه كې دي ټول، بیا ده ته (دا كار) نجات وركړي
70-17 دا (دوزخ) به راغواړي هغه څوك چې شا كړې يې وي او مخ يې اړولى وي
70-21 او كله چې ده ته خیر (او خوشحالي) ورسېږي (نو)، ډېر منع كوونكى (او بخل كوونكى) وي
70-23 هغه كسان چې دوى په خپلو لمونځونو باندې همېشه والى كوونكي وي
70-24 او هغه كسان چې د دوى په مالونو كې معلومه برخه (مقرر) ده
70-26 او هغه كسان چې د بدلې د ورځې تصدیق (او باور) كوي
70-27 او هغه كسان چې دوى د خپل رب له عذاب نه وېرېدونكي دي
70-28 بېشكه د دوى د رب عذاب داسې دى چې بې وېرې كېدل ترې نشته
70-29 او هغه كسان چې هغوى د خپل شرم ځایونو حفاظت كوونكي دي
70-30 مګر له خپلو ښځو او خپلو وینځو نه، نو بېشكه دوى ملامت كړى شوي نه دي
70-31 نو هغه څوك چې له دغو نه علاوه غواړي، نو هم دغه كسان له حده تېرېدونكي دي
70-32 او هغه كسان چې دوى د خپلو امانتونو او خپلو وعدو لحاظ ساتونكي دي
70-33 او هغه كسان چې دوى په خپلو شهادتونو (ګواهیو) باندې قايم (او ولاړ) دي
70-34 او هغه كسان چې دوى په خپلو لمونځونو همېشه والى (او پابندي) كوي
70-36 نو (اى نبي!) په دغو كافران شویو كسانو څه شوي دي چې ستا په طرف منډې راوهونكي دي
70-38 ایا په دوى كې هر یو سړى دا طمع لري چې دى به د نعمتونو جنت ته ننه اېستل شي؟
70-49 هیڅكله نه! بېشكه همدا مونږ دوى له هغه څه نه پیدا كړي دي چې دوى يې پېژني
70-40 نو زه د مشرقونو او مغربونو په رب قسم خورم چې بېشكه (او) یقینًا مونږ قادر یو
70-41 په دې باندې چې مونږ له دوى نه غوره (مخلوق) په بدل كې راولو اومونږ عاجز كړى شوي نه یو
70-42 نو ته دوى پرېږده چې په باطلو او عبثو خبرو كې مشغولېږي او لوبې كوي تر هغه پورې چې دوى له خپلې هغې ورځې سره ملاقات وكړي چې دوى ته يې وعده وركړى شوې ده
70-43 هغه ورځ چې دوى به له قبرونو نه داسې په منډه (او تېزۍ) سره راوځي ګویاكې دوى هدف ته په منډه ځغلي
70-44 په داسې حال كې چې د دوى سترګې به خوارې وي، دوى به ذلت (راګېر) او پټ كړي وي، دا هغه ورځ ده چې دوى ته به د دې وعده وركول كېده